Islas Galapagos

Dag Mensen,

Drie weken geleden zijn we naar de jungle geweest. Vorige week donderdag om 5 uur (donderdag op vrijdag 12 uur ’s nachts NL-time) zijn we teruggekomen van de Galapagos Eilanden. We zullen maar gewoon bij het begin beginnen.

Zondag 20 mei om half 10 zijn we naar de Galapagos Eilanden gevlogen. Eerst een korte vlucht (25 min.) naar Guayaquil en vanuit daar nog ongeveer anderhalf uur naar de Galapagos. Daar werden we opgehaald en naar de boot gebracht. We hadden de kleinste boot van allemaal, de Yolita, met een 6 koppige bemanning. We kregen onze kamers en gingen gelijk weg. Het vliegveld ligt op Isla Baltra en het dichtstbijzijnde andere eiland ligt op ‘steenworp’ afstand. Dit eiland heet Isla Santa Cruz. Hier gingen we aan wal en zagen gelijk wat er zo bijzonder is aan de Galapagos eilanden. Dit zullen we even uitleggen.

Wat is er zo bijzonder aan de Galapagos Eilanden ?

Nou, eigenlijk zijn er twee redenen die deze eilanden tot de mooiste ter wereld maken. De meeste eilanden zijn stukken landmassa die miljoenen jaren geleden zijn losgeraakt van het vaste land. Wij dachten dat dit ook zo was bij de Galapagos eilanden. Niet dus ! De Galapagos zijn miljoenen jaren geleden ontstaan door vulkanische activiteit en het schuiven van tektonische platen als gevolg van vulkanische activiteit. De eilanden zijn dus vanaf de zeebodem ontstaan. Dit betekend dat er geen plant of dier woonde, maar dat de grond ontzettend vruchtbaar was. Vanaf toen zijn er dieren en vogels van het vaste land op de Galapagos terecht gekomen. De vogels vlogen (ongelooflijk als je beseft dat je met het vliegtuig anderhalf uur moet vliegen en de vogels deze afstand zonder straalmotor hebben moeten overbruggen ;-)) en andere dieren zijn op natuurlijke vlotten van hout naar de eilanden vervoerd. Tijdens deze tocht hebben geen van deze dieren water kunnen drinken. Het duurde soms weken voor ze op de eilanden aankwamen. Alleen de sterkste dieren (bijvoorbeeld leguanen en gigantische land- en zeeschildpadden) konden dit overleven. De dieren namen ook zaden van planten en bomen mee. Ook deze hebben zich geëvolueerd. Ze hebben ieder weer hun eigen overlevingsstrategie.
Het logische gevolg van dit alles is, dat alleen de dieren die hun natuurlijke vijanden achter hebben kunnen laten op het vaste land, konden overleven op de eilanden. Door de duizenden en misschien wel miljoenen jaren van evolutie en compleet andere condities op de eilanden zijn de soorten vogels en reptielen zo geëvolueerd dat dit nergens anders ter wereld te zien is. Ieder eiland dat tot het Galapagos reservaat behoord heeft zijn eigen endemische (komt alleen op die plek voor) diersoorten. Dit betekent dat de leguanen op het ene eiland er anders uitzien dan op een ander eiland.
Ook heeft het bovenstaande ervoor gezorgd dat de dieren op de eilanden zich niet druk hoefden te maken om vijanden. Het schuwe en de bangheid zijn uit het systeem geëvolueerd. Je kunt dus gewoon met zeeleeuwen zwemmen, naast een groep leguanen gaan zitten en de vogels komen rakelings over je hoofd gevlogen. Dit alles maakt de Galapagos ideaal voor het spotten en onderzoeken van diersoorten.

Waarom is het beschermd gebied ?
De eilanden staan pas sinds 1959 op de UNESCO lijst van wereld erfgoed en de regering van Ecuador heeft het ook pas toen als beschermd gebied uitgeroepen. Dit was inderdaad erg hard nodig omdat er veel diersoorten van het vasteland door bewoners meegenomen werden. Geiten, honden, ratten en ezels aten de planten en dieren op, waardoor het natuurlijke en fragiele evenwicht van de eilanden werd verstoord. Veel diersoorten werden met uitsterven bedreigd. Nu, na vele jaren van beschermen, onderzoeken en uitroeien van de diersoorten die er niet thuishoorden is het evenwicht voor 95% hersteld. Voor veel soorten was het te laat. Een icoon voor het uitsterven van de dieren en de rol die de mens daarin speelt is Lonesome George. Lonesome George is de enige endemische landschildpad van Isla Fernandina die nog in leven is. De onderzoekers van de Galapagos hebben een vindersprijs van 20.000 dollar uitgeloofd voor de persoon die een vrouwelijk exemplaar van de soort vind. Het uitsterven de landschildpadden op dat eiland is grotendeels de schuld van de mens. Slechts een paar jaar voor het uitroepen van beschermd gebied is er een roofjacht geweest op Isla Fernandina. Duizenden schildpadden werden afgeslacht vanwege het vet (olie) en vlees. Zonder erbij na te denken werden duizenden schilden achtergelaten en was alleen George nog over. George is nu 90 jaar, leeft alleen op zijn eigen plekje op Isla Santa Cruz in het onderzoekscentrum, samen met 2 vrouwelijke schildpadden die genetisch gezien erg op de soort van George lijkt. George wilt zich niet voortplanten en zal dus uiteindelijk, mits er toch nog een vrouwelijk exemplaar gevonden wordt, sterven en het einde zijn van een zeldzame soort reuzenschildpadden.
Niet alleen de dieren gaan ten onder, maar ook planten en dieren die alleen op de eilanden voortkomen worden bedreigd. Toeristen nemen zaden mee naar de eilanden, waardoor de breekbare natuur wordt overwoekerd door planten en bomen van het vaste land. Er wordt gezegd dat de eilanden over 10 jaar dicht zullen gaan omdat er dan genoeg mensen zijn geweest en er genoeg is vernield. Het zou voor het evenwicht en het behouden van vele zeldzame soorten misschien beter zijn als we de eilanden met rust zouden laten.


Maar om verder te gaan met ons verhaal. We hebben dus iedere dag een eiland bezocht. Het ene nog mooier dan de andere. Het is zo onvoorstelbaar dat er zoveel verschillende dieren en planten leven, ieder met hun eigen specifieke eigenschappen. Het ene eiland ziet eruit als Mars (rood zand en veel rotsen) en 200 meter verder zie je een groen eiland vol met vogels. Het is echt ongelooflijk dat zelfs op zo’n korte afstand de verschillen al zo groot zijn.
We hebben ook een hoop gesnorkeld. Helaas is mijn camera niet bestand tegen water en hebben we dus een onderwater cameraatje moeten kopen. Hopelijk zijn deze foto’s gelukt en kunnen we die binnenkort ook op de site zetten. Als ze lukken, beloven we mooie foto’s van onderwaterschildpadden, kleurrijke koraalvissen en witpunthaaien.
De boot was zoals gezegd niet zo heel erg groot. We waren de kleinste van de ‘vloot’, wat dus ook met zich meebracht dat we zee zich het meeste kon uitleven op het kleinste bootje. We hebben dus aardig wat op en neer bewegingen meegemaakt. We voeren vooral ’s nachts van eiland naar eiland en kwamen dus alleen ’s nachts op open zee. Dit was niet altijd de fijnste manier van slapen. We werden letterlijk van de linkerkant van ons bed naar de rechterkant geslagen en weer terug. En dat zeven uur lang! Het was dus erg fijn als we weer even aan land konden om een wandeling over het eiland te maken. Iedere dag werden we namelijk met een klein bootje naar de eilanden gebracht, daar gingen we dan een wandeling maken van een uur of anderhalf . Daarna vaak nog even wat snorkelen en dan weer aan boord voor de lunch. (De kok die we op de boot hadden was echt geweldig. Het was een klein mannetje die in een keuken van ongeveer drie vierkante meter ontbijt, lunch en diner maakte voor 16 gasten, 5 bemanningsleden en zichzelf. Daarna waste hij alles weer af en begon aan de volgende maaltijd. Ongelooflijke man. Iedere dag was weer verrassend en ontzettend lekker.) We hebben in totaal 5 eilanden bezocht. Dit waren: Isla Baltra, Isla Santa Cruz, Isla Santa Fe, Isla Espanola en Isla Floreana. Hierna zijn we weer richting Santa Cruz gevaren.

We hebben zoveel gedaan dat het niet leuk voor iedereen om dit op de site te lezen. En we hebben geen zin om een verhaal van vijf dagen helemaal uit te typen. De mensen die meer willen weten dus in NL maar even om gedetailleerde verhalen vragen hihi.
We zullen dus even de leukste feitjes, weetjes en dingen vermelden:

De pleisters die mijn lieve mama heeft opgestuurd werkten erg goed. Op doktersadvies kun je pleisters krijgen die een stof afgeven tegen zeeziekte en dergelijke. Deze werkten zo goed dat we nergens last van hebben gehad. (Naja ik niet, Léo en de ouders van Léo nadat ze de pleisters op hadden geplakt ook niet meer)

We hadden een gids, Victor, met een ongelooflijk Amerikaans accent. Zijn grammatica klopte trouwens niet echt. De Amerikanen op de boot verstonden hem vaak nog niet eens. Het Texaanse geknauw was dus meer intimidatie dan een werkelijke dreiging ;-).

Het snorkelen was ook echt heel gaaf. Het water is superkoud (de Humboldt-stroom stroomt dwars door de eilanden door) dus het snorkelen was vaak iets wat we impulsief moesten doen. Snorkel op, flippers aan en het water in. Eenmaal in het water vergaten we de kou snel omdat de manta-roggen en zeeschildpadden onder ons door zwommen. Ook het zwemmen met de witpunthaaien was erg spannend. Een haai kennen we alleen als agressief beest dat we uit de weg moeten gaan. De witpunthaai leek erg vegetarisch toen hij onder ons door zwom.
De eerste avond op de boot ging de kok een vis fileren. De overige delen van de vis gooide hij in het water. Hier kwamen gelijk stierhaaien op af. De naam zegt al genoeg, deze haaien eten dus duidelijk wél vlees. Ze bijten eerst en proeven dan of het lekker is. Erg agressief werd de vis verorberd. (Foto’s) Erg spectaculair!

Als werkende Nederlanders in Quito voelden we ons niet echt avontuurlijk. Op de boot zaten vooral backpackers met volgepakte ‘hernia-opwekkende’ rugzakken. Kwamen wij aan met ons weekendtasje vol met kleren. Toch waren het allemaal gezellige mensen overal vandaan (lees: Amerika, Zweden, België, Nederland, Frankrijk en Australië.) Uiteraard hebben we na onze verenigende activiteit van het bezoeken van de Galapagos Eilanden ijverig e-mailadressen uitgewisseld om elkaar de leukste foto’s toe te sturen. Deze moeten jullie eenmaal thuis nog maar eens komen bekijken. We hebben ze zelf ook nog niet maar ze zullen vanaf nu toch wel gaan binnendruppelen in de mailboxen.

Zeeleeuwen stinken heel erg als je er een meter vanaf zit!

Douchen op een varende boot op de Pacifische Oceaan is niet efficiënt!

Evenmin is het slim voor mannen om te proberen staand te plassen. Naja, mits je wilt dat het in de w.c. terecht komt uiteraard.

Met in het achterhoofd dat fooien hier in Ecuador meestal vrij hoog zijn, vooral voor toeristische attracties, werd ons door onze Engels sprekende gids op de laatste avond het volgende gemeld: ‘Hallo allemaal, Bij iedereen op z’n bed liggen twee enveloppen. Deze zijn voor de fooien. Een voor de crew en een voor de gids. Als je gaat nadenken over wat je als fooi gaat geven, denk dan aan wat er allemaal voor je wordt gedaan op deze boot. Denk bij een fooi van 10 dollar nog maar even dat iedere dag je bed wordt opgemaakt. Een fooi van 40 dollar is ook wel weer wat veel, maar bij 10 moet je nog maar even goed nadenken.’ Wat iedereen hiervan vind moet hij voor zichzelf weten maar wij vonden het vermelden hiervan op de site de moeite waard. We vonden het redelijk onbeschoft namelijk.

De dieren op de Galapagos hebben geen natuurlijke vijanden meer. Je kunt dus gewoon bij ze in de buurt komen zonder dat hun instinct zegt dat je een gevaar bent. Heerlijk voor fotografen en jammer voor mensen met immens grote zoomlenzen. Niet echt nodig dus !
Verder willen we even benadrukken dat de meeste foto’s van dieren dus ook niet zijn ingezoomd. Hoogstens een of twee keer zoom. Zo bijzonder zijn de Galapagos dus!

De zee is écht héél erg blauw!

De poten van de Jan van Gent (hier beter bekend als de Blue Footed Boobie) zijn het blauwst! De baby’s van deze vogels hebben nog geen blauwe voeten en zijn erg donzig .

Leguanen zijn zo goed gecamoufleerd dat je zomaar op een staart kunt gaan staan. En ze verroeren zich niet eens. (Thijs spreekt uit ervaring)

Op sommige eilanden is het zo dor dat er geen leven mogelijk lijkt te zijn. Het doet denken aan Mordor uit Lord of the Rings: Een zwart rotsachtig landschap met grijze bomen zonder bladeren en geen geluid te horen.

De bomen op sommige eilanden zo zijn geëvolueerd dat ze een zout-afscheidingssysteem hebben ontwikkeld: Het zout komt via de schors en bladeren weer naar buiten. De schors is vaak wit en de bladeren smaken naar zout.

Schildpadden kunnen ontzettend snel zwemmen. Niet bij te houden met je flippers.

Lonesome George (het verhaal staat hierboven beschreven) was erg indrukwekkend om te zien. Hij ziet er echt alleen uit ook. Het symbool voor wat de mensheid met de natuur doet.
De papa’s van de oh zo lieve kleine zeeleeuwen zijn erg groot en kunnen erg hard brullen en lopen (jah op die rare pootjes van ze) Vraag maar aan Thijs of zie foto! Ze zijn dan ook niet zo gediend van mannelijk gezelschap.

Er zijn toch nog mensen zo stom dat ze op de eilanden rotzooi achterlaten. En natuurlijk gaan de Amerikanen op het eerste strand dat ze tegen komen gelijk frisbeeën, want er is niets beters te zien.

Zoals gezegd hebben we zoveel dingen gezien dat we er hoogstwaarschijnlijk veel zijn vergeten. Dit zijn de dingen die het eerst in ons opkwamen. Wie weet komt er nog een hoofdstuk met tekst als we de onderwaterfoto’s plaatsen. Who knows!
Verder zijn onze stages bijna afgelopen. We moeten allebei nog twee weken (tot 15 juni) en zijn dan klaar met het verplichte werk hier. Na 15 juni gaan we nog een weekje aan onze schoolresultaten werken, om vervolgens (hopelijk) aan het eind van die week onze stagegesprekken positief af te sluiten. Dat weekend zullen we vertrekken voor een rondreis van twee weken door Ecuador. Maar uiteraard hebben we hierover nog genoeg te vertellen. Dit is dus nog niet het laatste verhaal wat we te melden hebben. Vergeten bijna het belangrijkste te vertellen; op 10 juli staat onze terugvlucht gepland, dus 11 juli om 05.00 u in den ochtend staan wij op Schiphol!

Een dikke kus vanuit het verre Ecuador en tot snel weer,

Léo en Thijs…